ذکر خیری از زنده یاد شادروان عبدالرئوف خضری یکی از نوآوران شهرمان اوز

زندگی مان پر شده از مشغله هایی که گاها فراموش می‌کنیم چه اهدافی در زندگی داریم، اسیر زندگی یکنواخت شده ایم که این یکنواختی باعث از بین رفتن خلاقیت در زندگی شده، ایده های یک شخص خلاق میتواند باعث متحول شدن خود و مشکل گشای مشکلات یک شهر گردد.

مدتی بود که موضوعی ذهنم را به خود مشغول کرده بود ،داشتم به این فکر میکردم که چه کسانی جزو اولین ها بودند که با خلاقیت خود نوآوری را در شهر اوز به ارمغان آوردند!؟ کنجکاو شدم تحقیقاتی در این زمینه به عمل آورم، با پرس و جو از دوست و آشنا راهی منزل یکی از همشهریان شدم …

مرحوم عبدالرئوف خضری فرزند حاجی عبدالرحیم متولد سال ۱۳۰۰ هجری شمسی در شهر اوز

عبدالرئوف پس از اتمام تحصیلات تا مقطع پنجم ابتدایی به شهر آبادان عزیمت نمود در آنجا سالها به شغل اتوکشی مشغول بود پس از ازدواج مرتب به زادگاه خود آمده و از نزدیک شاهد سختی هایی بود که مردم در مشاغل خود از نبود امکانات می کشیدند، پس به این فکر افتاد تا جاییکه امکان دارد دستگاههای به روز آن زمان را از آبادان به اوز منتقل نماید .

اولین دستگاه ” اتو بخار ” و اندک زمانی پس از آن،  “دستگاه بزرگ ماشین خشک شویی” ( با سرمایه عبدالحمید حاج میر نجما ) جنب درمانگاه شماره یک (مغازه مرحوم محمدشریف سلمانپور ) توسط ایشان راه اندازی شد .

اولین دستگاه” موزاییک زنی” از دیگر نوآوری های ایشان و با سرمایه گزاری آقایان :مرحوم محمد رضا سلمانپور ، مرحوم امین رفعت و مرحوم یوسف حق شناس در زمینی که هم اکنون منزل محمد رضا سلمانپور در آن واقع شده، راه اندازی شد. این دستگاه بعدها به کارگاه موزاییک  سازی رفعت انتقال یافت .موزاییک های اغلب منازل آن زمان با بهترین کیفیت با استفاده از این دستگاه ساخته شد که نمونه آن در حیاط و اتاق های منزل ایشان که توسط خودشان فرش شده بجا مانده است.

از دیگر خدمات ایشان آوردن ” پریموس ” و آموزش نحوه استفاده از آن برای  “دوشاب پزی “( پختن  شیره خرما ) در اوز بود. آن زمان کسانی که شغلشان شیره پزی بود با مشقت آوردن خار و بوته های خشک از صحرا و آتش زدن آن روبرو بودند که این دستگاه باعث سهولت کار آنان شد.

از دیگر خدمات ارزنده اشان راه اندازی” نانوایی سنگک ” آن هم برای اولین بار بود که پریموس و پنکه دستی را از آبادان و شاطر جهت پخت نان از جهرم آوردند.

مکان نانوایی آن زمان کلید سازی مرکزی کنونی است.

ساخت اولین ” گاراژ ” ( مسافر بری و بار بری) با سرمایه گذاری مرحوم حاج یوسف نامی و پیمانکاری مرحوم عبدالرئوف انجام گرفت.

مکان آن بانک ملی کنونی است.

ساخت ” تفنگ دست ساز ساچمه ای و بادی” و “باروت” مصرفی آن از دیگر خلاقیت هایشان بود.

مرحوم عبدالرئوف حرفه نجاری را در نوجوانی نزد مرحوم حاج استاد محمد یوسف فقیهی آموختند .از جمله هنرهای به جا مانده از ایشان در زمینه نجاری ساخت  “قالب های خوس بافی ” (وسیله کار بانوان آن زمان) ، سفید کردن “مَهر” و “فِرَست” و “پَنج پَخ ” (جهت ساخت سقف منازل) ، ساخت  “قنداق چوبی تفنگ ” و … بود.

“نخ ریسی ” و ساخت ” تخت جوراب “(پاپوش زنانه و مردانه قدیم ) که ایشان تخت ( لایه زیرین پاپوش ) را آجوده( اصطلاح محلی به معنی لایه بندی) می کردند و بانوان هنرمند اوزی خانمها: مرحومه همسر محمد باغی ،  مرحومه موجود عبدالرحیم و مرحومه کلثوم عبدالجلیل سعیدی رویه پاپوش ها را می دوختند.

به دلیل علاقه وافری که به حرفه کشاورزی داشتند در زمینهای  واقع در کنار سبز و تنب سمدو و دشت خواجه ها به کشت گندم و پیاز و سبزیجات مشغول بودند از این رو تصمیم گرفتند جهت درو گندم دستگاه کمباین را به اوز وارد نمایند که نحوه استفاده از آن را هم شخصا به همشهریان آموزش دادند. دوستدار طبیعت بودند هر جا که میرفتند مبادرت به کاشت درختان گز و بید و فسیل و کنار میکردند هنوز آثار  چاه و اتاقک و حوض و درختان که خودشان با کمک فرزندش حسین در منطقه تنب سمدو ساختند به چشم میخورد .

از دیگر هنرهای ایشان میتوان به بنّایی، خشت زنی، ساخت تیغه نجاری اشاره نمود.

ایشان در سرودن اشعار به زبان محلی و مولود خوانی تبحر فراوان داشتند (اشعار مختلفی در وصف اوز سروده اند)

مشارکت در انجمن خانه و مدرسه فرزندان و آموختن درس به آنان از صفات بارزشان بود .

در سال ۱۳۶۳ هجری شمسی در سن ۶۳ سالگی بدلیل عارضه بیماری ، دار فانی را وداع گفتند چهار دختر و سه پسر از ایشان به یادگار مانده است.

روحشان شاد ،یادشان گرامی

فایزه رضائی، عضو انجمن دوستداران محیط زیست اوز، ۱۳۹۷ /۶ /۲۸