مرگ او در فرانسه در حالی رخ داد که خانه اصلی‌اش در نیویورک واقع است. همان خانه‌ای که روزنامه نیویورک تایمز سال گذشته ارزش آن را ۴۹ میلیون دلار برآورد کرد: در محله منهتن، خیابان بیکمن.

  خواهر دو قلوی محمد رضا شاه پهلوی که ۴ ساعت پس از برادر خود در بیمارستان احمدیه تهران به دنیا آمد ۳۵ سال و ۵ ماه و ۱۲ روز بیشتر از او زندگی کرد. هر چند که در این سال‌های آخر به خاطر ابتلا به آلزایمر دیگر هیچ چیز و هیچ کس را به یاد نمی‌آورد.

۳۴  سال قبل اما – در سال ۱۹۸۰ میلادی و یک سال پس از پیروزی انقلابی که تاج و تخت خانواده‌شان را برانداخت – خاطرات خود را در کتابی با عنوان «چهره ‌هایی در یک آینه» آورده بود.

  این جمله کاملا مستند نیست اما می‌تواند مبتنی بر واقعیت باشد که رضا شاه افسوس می‌خورد که ناچار است از بین فرزندان ارشد دوقلوی خود ولیعهدی و جانشینی را به محمد رضا و نه به اشرف بسپارد چرا که دخترش را واجد قابلیت‌های لازم و به خود شبیه می‌دانست در حالی که قانونا شاه نمی‌توانست زن باشد.

  این سخن که اشرف پهلوی بدنام ترین عضو خاندان پهلوی بود تنها مدعای مخالفان حکومت و نیروهای انقلابی نیست. سلطنت‌طلبان نیز می‌کوشند از او اعلام برائت کنند . مردم نیز پس از آن که در سال ۱۹۶۰ در فرودگاه ژنو به همراه داشتن مواد مخدر متهم شد اتهام همکاری با باندهای قاچاق مواد مخدر را متوجه او ساختند.

   اشرف اما به جز شهریور ۲۰ که شاهد اخراج پدرش بود و سال ۵۷ که ناگزیر از خروج از ایران شد یک بار هم خود طعم اخراج رسمی را چشیده بود؛ سال ۱۳۳۱ خورشیدی و در دوران دولت ملی مصدق.
  
   دکتر محمد مصدق خود اشراف‌زاده بود اما از فرط ایران‌دوستی و تقیدات اخلاقی نمی‌توانست رفتارها و دخالت‌های خواهر دوقلوی شاه در امور مملکت را تحمل کند. از این رو در اقدامی تاریخی در ۱۰ مرداد ۱۳۳۱ دستور اخراج اشرف از کشور را صادر کرد.

  شهرت اشرف به موارد غیراخلاقی و محبوبیت فراوان دکتر مصدق اما به شاه جوان مجالی نمی‌داد تا مقاومت یا مخالفت کند. ضمن این که از شایعه تحت نفوذ خواهر دوقلوی خود بودن نیز احساس تحقیر می‌کرد و شاید مصدق شاه را قانع کرد که این دوری به نفع خود او هم هست.

  اشرف اما کینه مصدق را به دل گرفت تا جایی که گفته می‌شود یکی از کسانی که در تدارک برانداختن دکتر مصدق بوده هم او بود و در آن یک سال که خارج از ایران بود – مرداد ۳۱ تا مرداد ۳۲- تماس‌ها و ارتباطاتی برقرار کرد و هر چند که خود تایید نکرده اما در مظان این اتهام است که با نام مستعار یا جعلی  (‌و احتمالا با نام بانو شفیق) قبل از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ مخفیانه به کشور بازگشته و در زمینه‌سازی کودتا مشارکت داشته و حتی حامل پیامی از دالس رییس وقت سازمان سی.آی. ای بوده است.

  بی‌تردید بخش قابل توجهی از نظر منفی به اشرف به خاطر کودتای ۲۸ مرداد است و حتی بر سر زبان افتادن ماجراهای زندگی خصوصی او ناشی از همین موضوع بود.

  شاه هم اگرچه قبل از ۲۸ مرداد تذکراتی به او می‌داد اما از آن پس همان‌قدر که خود او احساس اقتدار بیشتر می‌کرد اشرف نیز  حرف‌شنوی ظاهری گذشته را کنار گذاشت و تنها کاری که شاه می‌توانست انجام دهد این بود که او را به مجامع بین المللی بفرستد تا هم از کشور دور باشد و هم بالطبع ناگزیر از رعایت پاره‌ای ملاحظات.

  او سمت های متعددی داشت: از ریاست سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی تا نیابت ریاست کمیته ملی پیکار با بی‌سوادی و نیز ریاست سازمان زنان ایران.

  مضحک‌تر از همه اما فعالیت‌های حقوق بشری او بود! در حکومتی که به نقض گسترده حقوق بشر متهم بود خواهر شاه رییس کمیته ایرانی حقوق بشر و نماینده ایران در کمیسیون حقوق بشر بود و به لطف پول های هنگفتی که خرج کردند مدتی رییس کمیسیون عالی حقوق بشر سازمان ملل هم شد.

  رفتار اشرف چنان بود که تصویر فرح  و حتی شمس را به نسبت خود بهتر  ترسیم می‌کرد. چه، آن دو و دیگر زنان صاحب‌منصب در عصر پهلوی البته در قیاس با اشرف موجه‌تر به نظر می‌رسیدند.

  او سه بار ازدواج کرد. در ۱۷ سالگی با علی قوام که حاصل آن تولد فرزندی به نام «شهرام» بود. در سال ۱۳۲۲ به مصر رفت و با احمد شفیق آشنا شد و پس از تغییر ملیت از مصری به ایرانی با او ازدواج کرد. حاصل این پیوند نیز دو فرزند بود: شهریار و آزاده. (شهریار شفیق افسر ارشد نیروی دریایی ارتش شد و بعد از پیروزی انقلاب ۵۷ در پاریس به قتل رسید و نزدیکان اشرف می گویند از این ترور بیش از ان که افسرده شود ترسید و نگران شد که خود او نیز هدف ترور قرار گیرد و به خاطر همین بر محافظت از خود افزود).

  سومین ازدواج او بعد از سال ۴۰ خورشیدی و در پاریس به وقوع پیوست. این بار با مهدی بوشهری پور ازدواج کرد.

  درباره دربارها و مناسبات آنان همواره داستان‌ها و شایعاتی در افواه وجود داشته اما اشرف چنان زندگی کرد که انگار این گونه شایعات را با توجه به شخصیت او ساخته‌اند چرا که اغلب رنگی از واقعیت داشت.

   تا مدت‌ها مردم تصور می‌کردند قتل محمد مسعود به دستور دربار و اشرف بوده ولی سال ها بعد و در پی پیروزی انقلاب فاش شد که ضارب مدیر روزنامه مرد امروز خسرو روزبه بوده و اشرف دخالت و آمریتی نداشته و این گونه بود که خسرو روزبه قهرمان به ضد قهرمان بدل شد. درباره کریم پور شیرازی اما همچنان این تلقی وجود دارد. این که به دستور اشرف به آتش کشیده شد و هیچ نامی به اندازه کریم‌پور شیرازی تصویر تیره و تاری از اشرف ترسیم نمی‌کند. این بار اما خسرو روزبه و حزب توده ای در کار نبوده تا شایعه را کم‌رنگ کند و باقی ماند.

   از جمله روایت‌‌ها درباره اشرف این بود که رضا شاه پس از اطلاع از مهر فرزند خود به «مهر‌پور» – پسر تیمورتاش- دخترش را وادار به ازدواج با علی محمد قوام کرد. اشرف که می‌خواست پس از تبعید رضا شاه به وصال مهرپور برسد از علی قوام جدا شد اما مهر پور تیمورتاش در سانحه‌ای جان خود را از دست داد.

این بار اشرف به پسر دیگرتیمورتاش- هوشنگ- چشم داشت ولی شاه جوان، خواهر را برحذر داشت که امکان وصلت با خانواده‌ای که مورد غضب رضا شاه بوده‌اند به مصلحت نیست. تیمورتاشی که در زندان به دستور رضا شاه سر به نیست شده بود و محمد رضا نگران بود فرزند او روزی در صدد انتقام بر‌آید و این ازدواج در‌نگرفت.

  سال ها گذشت و توفان انقلاب اسلامی درگرفت. اشرف پهلوی که یک بار در دوره مصدق از کشور اخراج شده بود می‌دانست که از شعله های انقلاب ۵۷ جان سالم به در نمی‌برد. پس زودتر از برادر از کشور خارج شد و به دست نیروهای انقلاب نیفتاد.

   چنان که گفتیم نگاه مردم و سیاسیون به اشرف مثل زنان دیگر نبود و او را نه تاثیر پذیر که تاثیر‌گذار و نه تحت قدرت که بسیار قدرت‌مند می‌دانستند.

  اوریانا فالاچی روزنامه نگار مشهور ایتالیایی که در سال ۱۳۵۸ به ایران آمد و با امام خمینی مصاحبه کرد درباره اعضای خانواده شاه هم سوال کرد و این که آیا رهبر انقلاب ایران تنها شاه را مجرم می‌داند یا بستگان او را نیز اگر بتوانند مجازات می‌کنند؟

با توجه به این که رضا پهلوی در آن زمان تنها ۱۹ سال داشت امام این گونه پاسخ می‌دهد:
« ولیعهدِ شاه بیاید مثل یکی از مردم اینجا زندگی کند. او کاری به ما نکرده است. هیچ‌کس هم کاری با او ندارد. اما اشرف که خواهرِ تنی و دوقلوی شاه است او هم مثل شاه جنایتکار است و او هم به اندازه جنایاتی که کرده باید مجازات شود».

   با مرگ اشرف یک فرزند دیگر و شاید آخرین بازمانده از فرزندان رضا شاه نیز از دنیا رفته است. شاید بتوان گفت اشرف – که پدرش او را «زهرا» نام گذاشته بود و بعدتر اشرف شد – آخرین بازمانده از نسل دوم بود. این «شاید» به خاطر آن است که از سرنوشت غلامرضا  اطلاعی در دست نیست و هم شایعه مرگ او شنیده شده و هم احتمال زنده بودن وی.

  علیرضا پهلوی (‌برادر تنی شاه و اشرف) در ۶ آبان سال ۱۳۳۳ در سانحه هوایی کشته شد در حالی که شایعه ولیعهدی او به خاطر بچه دار نشدن شاه و ثریا اسفندیاری بر سر زبان ها افتاده بود. احمد رضا هم در سال ۶۱ در فرانسهدرگذشت. محمود رضا در سال ۸۰ در کالیفرنیا و فاطمه هم در سال ۶۶ در لندن. شمس – خواهر بزرگ‌تر و تنی محمدرضا و اشرف – نیز ۲۰ سال قبل در سانتاباربارای کالیفرنیا درگذشت. درباره عبدالرضا سال ها خبری در دست نبود اما یک روایت حاکی از مرگ او در سال گذشته است.

  طعنه آمیز این که از میان همه فرزندان رضا شاه یا برادران و خواهران محمدرضا تنها همان برادری توانست در ایران بماند، در تهران بمیرد و در بهشت‌زهرا به خاک سپرده شود که از دربار طرد شده بود؛ حمید رضا پهلوی که در سال ۱۳۷۱ خورشیدی در تهران درگذشت و مدت زیادی هم پس از انقلاب ۵۷ زندانی نبود.