بزرگداشت عطارنیشابوری توسط انجمن ادبی اوز

پس از تلاوت قرآن توسط سلمان قایدی و اجرای سرود جمهوری اسلامی ، لیلا عزیزیان به اجرای برنامه پرداخت .

محمد خواجوی مسئول انجمن ادبی طی سخنانی از برگزاری همایشات بزرگداشت سعدی ، فردوسی و خیام در اردیبهشت ماه خبر داد و افزود :

انجمن ادبی بنا دارد نخبگان شعر و ادب را در سالروزهای خود گرامی بدارد تا جامعه بویژه جوانان پی به هویت های بزرگ و انسانی  گذشته دورونزدیک خود ببرند.

در ادامه بهرام رفیعی طی سخنانی با تبیین زندگی نامه شیخ عطارازخصوصیات این اندیشمند سخن گفت. 

فریناز تورانی،زیبا جنیدی ، نسرین الماسی،محمدرفیع نامی،بالاپوش ،مصطفی کارگر،محمدخواجه پور به شعرخوانی پرداختند.همایش که در ساعت ۲۰:۲۵ شروع شده بود در ساعت ۲۱:۴۵ با پذیرایی از مهمانان به پایان رسید.

گفتنی است دراین مراسم گروهی ازاعضای انجمن ادبی شهرستان گراش و شهر خورنیزحضورداشتند که تنی چند از نمایندگان آنها اشعارخود را قرائت نمودند، همچنین کامران مبشری با اجرای موسیقی خود برگزارکنندگان را همراهی نمود.

“روزی عطار در دکان خود مشغول به معامله بود که درویشی به آنجا رسید و چند بار با گفتن جمله چیزی برای خدا بدهید از عطار کمک خواست ولی او به درویش چیزی نداد. درویش به او گفت: ای خواجه تو چگونه می خواهی از دنیا بروی؟ عطار گفت: همانگونه که تو از دنیا می روی. درویش گفت: تو مانند من می توانی بمیری؟ عطار گفت: بله، درویش کاسه چوبی خود را زیر سر نهاد و با گفتن کلمه الله از دنیا برفت. عطار چون این را دید شدیداً متغیر شد و از دکان خارج شد و راه زندگی خود را برای همیشه تغییر داد.”

   

او بعد از مشاهده حال درویش دست از کسب و کار کشید و به خدمت شیخ الشیوخ عارف رکن الدین اکاف رفت که در آن زمان عارف معروفی بود و به دست او توبه کرد و به ریاضت و مجاهدت با نفس مشغول شد و چند سال در خدمت این عارف بود. عطار سپس قسمتی از عمر خود را به رسم سالکان طریقت در سفر گذراند و از مکه تا ماوراءالنهر به مسافرت پرداخت و در این سفرها بسیاری از مشایخ و بزرگان زمان خود را زیارت کرد و در همین سفرها بود که به خدمت مجدالدین بغدادی رسید. گفته شده در هنگامی که شیخ به سن پیری رسیده بود بهاءالدین محمد پدر جلال الدین بلخی با پسر خود به عراق سفر می کرد که در مسیر خود به نیشابور رسید و توانست به زیارت شیخ عطار برود، شیخ نسخه ای از اسرار نامه خود را به جلال الدین که در آن زمان کودکی خردسال بود داد. عطار مردی پر کار و فعال بوده چه در آن زمان که به شغل عطاری و طبابت اشتغال داشته و چه در دوران پیری خود که به گوشه گیری از خلق زمانه پرداخته و به سرودن و نوشتن آثار منظوم و منثور خود مشغول بوده است. در مورد وفات او نیز گفته های مختلفی بیان شده و برخی از تاریخ نویسان سال وفات او را ۶۲۷ هجری .ق، دانسته اند و برخی دیگر سال وفات او را ۶۳۲ و ۶۱۶ دانسته اند ولی بنا بر تحقیقاتی که انجام گرفته بیشتر محققان سال وفات او را ۶۲۷ هجری .ق دانسته اند و در مورد چگونگی مرگ او نیز گفته شده که او در هنگام یورش مغولان به شهر نیشابور توسط یک سرباز مغول به شهادت رسیده که شیخ بهاءالدین در کتاب معروف خود کشکول این واقعه را چنین تعریف می کند که وقتی لشکر تاتار به نیشابور رسید اهالی نیشابور را قتل عام کردند و ضربت شمشیری توسط یکی از مغولان بر دوش شیخ خورد که شیخ با همان ضربت از دنیا رفت و نقل کرده اند که چون خون از زخمش جاری شد شیخ بزرگ دانست که مرگش نزدیک است. با خون خود بر دیوار این رباعی را نوشت:

 
مقبره شیخ عطار در نزدیکی شهر نیشابور قرار دارد و چون در عهد تیموریان مقبره او خراب شده بود به فرمان امیر علیشیر نوایی وزیر سلطان حسین بایقرا مرمت و تعمیر شد.

منبع : بیتوته