عدالت خواهی در طرح مسکن ملی

نام عدالت که وسط آید، مدینه فاضله ای در تصورات شکل می گیرد که به ناگاه بی طاقت می شویم ..

بی طاقتی از اینکه : تا کی شود و چه زمان آید برای دیدن دروازه هایش..‌؟

عدالتی که آنقدر پهنا  در وسعت و نیز بی شمار در رشته های فرعی دارد که گاهی از اصل آن غافل می مانیم..

اما برای طبقه مستضعف جامعه، طبقه کارگری و قشری که نانش به ماه نرسیده به قرض مایحتاجش از بقالی سرکوچه تا اجاره بهای سقف خانه اش، شده تنشهای روحی  و  دوختن چشمی به بسته های معیشتی ،همچنان به دنبال عدالت و طرحی می گردد  تا در میدان تاخت وتاز اسبهای سرکش تورم زمین و زمان ،  به  سقفی بی اجاره  بر بالای سر خانواده اش برسد،

آیا طرح مسکن ملی،  توان و پتانسیل این پوشش را برای  طبقه کارگری شهرمان  داراست..؟

در شهری که اکثریت ملکهایش به قباله هایی آراسته که  ثبت دولتی نشده اند و صاحبانی از این ملکها، شاید از اولین کسانی بوده اند که نام خود را در سامانه های ثبتی مسکن، گنجانده باشند و به یقین هم در این شهر مسکن ندارند،

و نیز به یقین هم ،شرایط درج شده در طرح را دارا باشند، اما تکلیف املاک بی ثبتشان و منازلی که در سایر شهرهای ایران دارند،چه می شود؟

سازو کار این جدا سازی ها برای این شهر، چگونه خواهد بود؟

ولو اینکه جداسازی هم شد، تکلیف طبقه های مستضعفی که خانه دار شدن خویش را در رویا جستجو می کنند، ولی حتی در  پیش پرداخت آن نیز  در مانده اند،  چه خواهد شد؟

و باز با استشهادهای صوری در شرط حضوری ۵ ساله که از شروط اعطای مسکن است چه می شود کرد؟

آیا رواست شخصی را با چندین قباله زمین که ثبت دولتی نشده ، اولویت دار قانونی  دانست ولی کارگر شهروند را به سبب کمبود توان مالی  نادیده گرفت؟

طرحهای ملی همچون ساخت مسکن انبوه، به واقع طرحهاییست الزامی که اگر چه دیر اقدام شده و شایدنتواند در رینگ کنترل تورم مسکن، اثرگذار باشد ولی نیاز مبرم کشور در همه مناطق است و در این نیاز،

اگر چاره ای به لحاظ شرایط این شهر  اندیشیده نشود، اثری برای قشر کم رمق مالی و ضعیف جامعه محلی، نخواهد داشت.

یکی از راهکارهای پوشش خلا تشخیص موجود ، تشکیل تیم تحقیقاتی از درون انجمن خیریه این شهرستان است  که خدماتش در همه این سالها خالصانه بعنوان امانتداری امین  در جامعه محلی نمود پیدا کرده است و اثرات خیرخواهانه اش  را با پوششهای حمایتی از اقشار ضعیف، بیماران، و مشاغل این شهر شاهد بوده ایم،

تشکیل تیمی از درون انجمن خیریه، که گام به گام از ابتدای این طرح با متولیان دولتی آن  حرکت کند.و هدفی برای تشخیص حقداران واقعی باشد ومستضعفی که نیازمند سقف خانه است  را شناسایی و یاری رساند تا پل ارتباطی این قشر ضعیف برای دستیابی به یکی از اهداف عالیه فقرزدایی، یعنی برخورداری از مسکن شود..

آنچه در حال حاضر ازشروط اعطای این مسکن به چشم می خورد، از توانمند بودن مالی  در مسیر این طرح حکایت دارد و ناتوانان مستضعف همچنان باید یدکش نام قشری خود باشند، گویا عاجزیم  برای برخواستنشان به سمت طبقه ای بالاتر،

به یقین عدالت محوری و فقرزدایی توسط دولت بدون همکاری با تشکلهای خیریه محلی، پای لنگی خواهد بود که برای درمانش ، به جراحان مشترک نیاز است.