تراژدی دردناک یک زندگی به قلم فایزه رضائی

جهان یادگار است و ما رفتنی …

تراژدی دردناک یک زندگی

چشمان بی فروغ خود را به سقف دوخته و تبسم کمرنگی بر گوشه لبانش خشک شده بود، اشک از گوشه چشمانش بر روی چهره پرچین و چروکش می غلتید در بی مهری فرزندان روزگار می گذراند، سال هاست که با چشم انتظاری خو گرفته است.

در عمق چشم های کم سوی هر کدام از آنان که می نگرم حکایت از درد دارد.

مادرانی در گوشه آسایشگاه واپسین روزهای عمرشان را سپری می کنند و پدرانی که روزی تکیه گاه خانواده بودند ولی امروز تکیه گاهی ندارند. در چهره مظلومشان غمی عمیق نهفته و چشمان خیره به در مانده و قامت خمیده شان از بازی ها و ناکامی های تلخ روزگار حکایت‌ها دارد.

با تلخند می گوید: سال ها با همسرم همسفر فصل زندگی هم بودیم پس از فوت یار و همدم زندگی ام مرا به اینجا آوردند، حق ام نبود که پس از سال ها رنج و مشقت که در بزرگ کردن فرزندانم کشیدم ؛ اینجا باشم…  در ذهنم تصویر علاقه آن دو به یکدیگر نقش می بندد … عشق و دیگر هیچ …

پاهایش از زخم دیابت درد دارد، می پرسم: خیلی درد دارد؟

می گوید: زخمی که بر دلم نهاده اند درد این زخم را کمرنگ کرده است!

شادمانی و خوشی اش در زیر لایه ی ضخیمِ اندوه مدت هاست که گم شده و بارقه امید از زندگی اش رخت بربسته است.

خسته از تمام دردهایی که حس می کند باز هم به فرزندانش آن یادگاری های زندگی اش، نور چشمی هایش فکر می کند و چقدر دوست دارد با خیال آنها بمیرد.

فراموشی و تنهایی است که شده سهم پدران و مادرانی که عمر و جوانی خود را به پای فرزندانشان گذاشتند و اکنون در آخرین ایستگاه زندگی، روز را به شب می رسانند.

*پایان یک تراژدی دردناک*

غروب شد آسمان رنگ باخت، شب خیمه زد، چراغ ها روشن شد او مانند پرندگان سبکبال در اوج آسمان ها به پرواز در آمد و در انتظار دیدن چهره ای آشنا چشم از جهان فرو بست…

چراغ زندگی اش برای همیشه خاموش گشته بود. او را به آرامگاه ابدی سپردند تا شاید در آن دنیا به آرزوهای واپس زده ای که زجرش می داد، دست یابد.

فایزه رضائی/ ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۳۹۹